Jest taka mała i jasna jak stokrotka na łące,
a jednocześnie wielka, bo ma pojemne serce.
Ona zjawi się z pomocą ciemną nocą śpiącą
i bladym świtem, kiedy dzień w sen przenika.
Nikt nie wie kiedy odpoczywa i skąd czerpie siły.
Nawet Heros nie udźwignąłby nieszczęść całej ziemi,
a Ona sama, jedna, wciąż walczy o każde istnienie.

Nieproszona wyciągnie do ciebie dłoń przyjazną,
gdy bezsilny, zdruzgotany nad przepaścią stoisz.
Kiedy ktoś jest chory, zasłabł, kuleje na duszy,
Ona już jest by mu ulżyć, pocieszyć, łzy osuszyć.
Wylewają na nią wszystkie swoje żale, bo słucha.
Nikt nie martwi się ile może zmieścić i wytrzymać
wrażliwa, delikatna, wyjątkowa dziewczyna.